با ورود وسایل نقلیه با میزان انتشار آلایندگی صفر (zero emission)، اکنون به طور مرتب صحبت از اتومبیل های برقی، موتورهای هیبریدی یا اتومبیل های هیدروژنی می شنویم. این اصطلاحات دقیقاً به چه معنی است و چگونه می توانیم آنها را از هم متمایز کنیم؟ اگر به شناخت دقیق تر این موضوع علاقمند هستید با مجله رنو ایران همراه باشید.
در حالی که سالها گزینه های خودرو محدود به موتورهای بنزینی یا دیزل بود، این روزها یک فناوری جدید در حال تغییر بازی است: پیشرانه برقی. گاهی اوقات می توان از این نوع پیشرانه ها برای جایگزینی کامل سلف آن یعنی پیشرانه احتراقی استفاده کرد که نتیجه آن یک ماشین برقی است. در موارد دیگر، دو فناوری مختلف در یک وسیله نقلیه در آن واحد همزیستی می کنند: اینها مدلهای ترکیبی یا هیبریدی هستند که بسته به میزان شارژ و سیستمهای ذخیره انرژی آنها که توسط سازنده انتخاب شده است، تعامل متفاوتی دارند.
تفاوت اصلی بین خودروهای هیبریدی و برقی چیست؟
بیایید با تفاوت های عملیاتی آنها شروع کنیم. اتومبیل های برقی کاملاً ساکت و بدون انتشار بوی نامطبوع هستند و سواری بسیار دلپذیر و روانی را ارائه می دهند. از نظر میزان هزینه باید گفت که هزینه های سوخت در این خودروها بسیار کاهش می یابد زیرا برق بسیار ارزان تر از سوخت یا سوخت دیزل است. از نظر میزان پیمایش نیز پیشرفت زیادی در حوزه این خودروها حاصل شده است. در حالی که فقط 10 سال پیش برای دستیابی به برد 150 کیلومتری برای خودروهای برقی عدد قابل توجه تلقی می شد ، آخرین نسخه رنو زوئی (Renault Zoe) می تواند 300 کیلومتر را با یکبار شارژ بپیماید. شارژ باتری های این خوردوها نیز نیز از همیشه سریعتر شده است: در این خودرو تنها با 30 دقیقه شارژ انرژی کافی برای پیمایش مسیر 120 کیلومتری را خواهید داشت.
اتومبیل های هیبریدی اما برد بیشتری نسبت به اتومبیل های احتراقی دارند چرا که این خودروها علاوه بر دارا بودن پیشرانه احتراقی دو باتری برقی به عنوان نسخه پشتیبان نیز دارند. انرژی برق این باتری ها، مصرف سوخت را کاهش می دهد. در خودروهای هیبرید هنگامی که وسایل برقی آن ها کار می کنند، سواری خودرو به همان اندازه خودروهای برقی کم صدا و راحت است و در عین حال هنگامی که موتور احتراقی اتومبیل را به قدرت می رساند، خودرو بسیار شبیه به رانندگی در یک وسیله نقلیه سنتی است.